Άντονι Μπαρμπαρά *
Ζούμε σε μια άκαρδη Ευρώπη, σε μια Ευρώπη που βυθίζεται στην ανισότητα. Καθώς ο καιρός προχωράει, αυτή η Ευρώπη διαστρεβλώνεται από την κρίση όλο και περισσότερο και αποκαλύπτει τη διάρρηξη των δημοκρατικών διαδικασιών και τις μηχανορραφίες της πολιτικής και κοινωνικής απάτης.
Αυτή η διάρρηξη συνεπάγεται την απώλεια των δικαιωμάτων του πολίτη, που αποτελούσαν ευρωπαϊκό θεμέλιο μετά την εμπειρία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Επιπλέον, η απάτη αποδεικνύει την έλλειψη βούλησης σχετικά με τη δημιουργία ευρωπαϊκών δημοκρατιών με βάση την ειρήνη, την ευημερία, καθώς και την πολιτική πλήρους απασχόλησης, όπου η κατανομή εργασίας και ευθυνών μεταξύ ανδρών και γυναικών θα γίνεται επί ίσοις όροις. Το άλμα μας στο κενό είναι μάλλον μια ώθηση στο κενό κάθε μέρα, για κάθε έναν από τους πυλώνες του πρώην «κράτους πρόνοιας»: εκπαίδευση, υγεία, κοινωνικές υπηρεσίες ή επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας που εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον.
Κάθε μέρα που περνά είναι πιο ανυπόφορη από την άποψη της ηθικής, της κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης, της κοινωνικής τάξης, του τόπου προέλευσης και εθνοτικής ομάδας, της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης ή της αναπηρίας, από την πλευρά της εθνικής επικράτειας όπου αναλύουμε το πρόβλημα. Είχαμε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ανάλυση της κατάστασης στη Νότια Ευρώπη, τις λεγόμενες χώρες PIGS, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ιταλία, και ιδιαίτερα την Ισπανία και την Ελλάδα.
Έχουν γίνει περικοπές σε επενδύσεις και δημόσιους πόρους, καθώς και σε κοινωνικές υπηρεσίες. Τα επιδόματα ανεργίας μειώνονται, όπως και οι θέσεις εργασίας και οι υπηρεσίες. Οι μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις τεμαχίζονται σε μικρότερες εταιρείες με σκοπό το κέρδος. Κοινοπραξίες και άλλες αντίστοιχες δομές χρησιμοποιούνται όλο και πιο συχνά, καθώς και η λεγόμενη «διακυβέρνηση», με τη συνεργασία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Μέσα από αδιαφανείς συναλλαγές και χρηματοοικονομική τεχνική, αυτές οι επιλογές καταλήγουν στη μετατροπή των δημόσιων πόρων σε επιχειρηματικά κέρδη «εκπληρώνοντας τις απαιτήσεις και τα κριτήρια των αγορών». Την ίδια στιγμή γινόμαστε μάρτυρες της εξωτερικής εργολαβικής ανάθεσης (τόσο μέσω της πώλησης ή της διάβρωσης του δημόσιου τομέα, π.χ. μέσω της άμεσης πώλησης των δημοσίων επιχειρήσεων υγείας στο μεγάλο ιδιωτικό ασφαλιστικό κεφάλαιο ή, όπως επίσης συμβαίνει συχνά, μέσω συναλλαγών με εταιρείες που απολαμβάνουν κέρδη από τα προνόμια κάθε είδους και τα βοηθήματα της κυβέρνησης.
Πιστεύουμε ότι πλέον πρέπει να αντικρούουμε τα χιλιοειπωμένα καθημερινά ψέματα των μέσων μαζικής ενημέρωσης, τα οποία ενεργούν στην υπηρεσία του καπιταλιστικού συστήματος, όπως και να καταπολεμήσουμε με νύχια και με δόντια τη νεοφιλελεύθερη στρατηγική που ακολουθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Πιστεύουμε ότι, ακόμη και αν είναι δύσκολο, ακόμα και αν απαιτεί τεράστια προσπάθεια, η προώθηση μιας ριζικής αλλαγής είναι περισσότερο αναγκαία από ποτέ. Πρέπει να καταδείξουμε το μύθο που σχετίζεται με τις καλές πρακτικές και τις καλές προθέσεις μιας Ευρώπης που δεν υπήρξε ποτέ. Ωστόσο, προκειμένου να κατορθώσουμε κάτι τέτοιο, δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Είναι σημαντικό να μη συγχέουμε το μέσο με το σκοπό. Ο μόνος τρόπος για να το επιτύχουμε είναι να βρούμε τα «σημεία συνάντησης», το κοινό έδαφος μεταξύ κοινωνικών κινημάτων και οργανώσεων, καθώς και να προωθήσουμε τη δέσμευσή μας απέναντι στην κοινωνία και την αντι-νεοφιλελεύθερη πολιτική μας.
Είναι καιρός να επιστρέψουμε στις αξίες και τα δικαιώματα, τα οποία δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται ως εξαρτημένα από την οικονομία που μας καταδίκασε στην απόλυτη φτώχεια μιας Ευρώπης που απέτυχε ήδη πριν από 30 χρόνια. Πρέπει να αναγνωρίσουμε την αδιαμφισβήτητη και ζοφερή πραγματικότητα που αποδεικνύει την αφόρητη ανισότητα μεταξύ των πληθυσμών και των κοινωνικών ομάδων, κατά τρόπο ώστε αυτοί που υποφέρουν περισσότερο να είναι οι μεγαλύτεροι χαμένοι στο σκηνικό της κρίσης: οι γυναίκες, οι φτωχότεροι, οι ξένοι, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, οι χρόνια ασθενείς, οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι φοιτητές και οι συνταξιούχοι, καθώς και άλλες περιθωριοποιημένες ομάδες. Η πολιτική αυτή έχει ως αποτέλεσμα την καταστροφή των αξιών και των επιμέρους πολιτισμών.
Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι μετά από μια καλή διάγνωση, τώρα πρέπει να προχωρήσουμε σε μια καθαρή και έξυπνη αμφισβήτηση της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ηγεμονίας της Δεξιάς, προκειμένου να κερδίσουμε την εξουσία με δημοκρατικό τρόπο μέσω μιας εκλογικής επίθεσης που θα λάβει χώρα εντός του πλαισίου της, με τη δημιουργία μιας από «τα κάτω» διαδικασίας και μιας κοινωνικο-πολιτικής εξέγερσης βασισμένης στον ιδεολογικό επανεξοπλισμό μας.
*Ο Άντονι Μπαρμπαρά είναι μέλος της Ενωμένης Αριστεράς, του Εκτελεστικού Συμβουλίου του ΚΕΑ και πρόεδρος του Θεμελιώνοντας την Εναλλακτική.