Περισσότερα από 20 άτομα συναντήθηκαν στο Παρίσι, στις 8 και 9 Δεκεμβρίου, για τη συνάντηση εργασίας που ασχολήθηκε με την προώθηση της βιομηχανίας στην Ευρώπη
Παρά τις διαφορές στην ιδιότητα των συμμετεχόντων-οικονομολόγοι, συνδικαλιστές, ειδικοί της βιομηχανικής κοινωνιολογίας, ακτιβιστές για την προστασία του περιβάλλοντος-υπήρξε γενική συμφωνία για τη μεγάλη σημασία μιας νέας βιομηχανικής πολιτικής που θα επιτρέψει τη χάραξη ενός εναλλακτικού σχεδίου ανάκαμψης για την αντιμετώπιση των σημερινών κοινωνικών, οικολογικών, δημοκρατικών και οικονομικών προκλήσεων.
Ο έλληνας πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς επέσπευσε την προεδρική εκλογή, που είναι πολύ πιθανόν ότι θα οδηγήσει σε εκλογές-στις οποίες μπορεί να επικρατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η επίσπευση εγείρει το θέμα της ύπαρξης ενός προοδευτικού εναλλακτικού σχεδίου που θα έρθει σε αντίθεση με τις δομικές αδυναμίες και τον φιλο-επιχειρησιακό προσανατολισμό του Σχεδίου Γιούνκερ. Η πολιτικοποίηση του θέματος του χρέους και του τέλους της λιτότητας, αν και είναι απαραίτητη, δεν επαρκεί. Αυτό που χρειάζεται η Ευρώπη-και κυρίως οι χώρες της περιφέρειας-είναι ένα σχέδιο και ένα μεγάλο πακέτο χρηματοδότησης ικανό να αντιμετωπίσει τις οικονομικές, κοινωνικές, δημοκρατικές και περιβαλλοντολογικές προκλήσεις που βρίσκονται μπροστά μας: δηλαδή έναν βαθύ παραγωγικό και κοινωνικό μετασχηματισμό στο πλαίσιο των προβλημάτων που δημιουργεί η κλιματική αλλαγή.
Πρέπει να δούμε την πρωτοβουλία του transform! να επαναφέρει στην επικαιρότητα το θέμα της βιομηχανίας και του παραγωγικού μετασχηματισμού ως συμβολή στην πρόταση του Ευρωπαϊκού Νιου Ντιλ που πρότεινε ο Αλέξης Τσίπρας. Το Σχέδιο Γιούνκερ, αν και φαίνεται να παραδέχεται την ανάγκη επενδύσεων, δεν βασίζεται σε μια φιλόδοξη ευρωπαϊκή στρατηγική συν-ανάπτυξης που θα μπορούσε να διευρύνει τα πλεονεκτήματα των περιοχών, να τις ωθήσει σε συνεργασία-και όχι σε ανταγωνισμό-μεταξύ τους. Δεν κινητοποιεί αρκετά τα χρηματοπιστωτικά μέσα, δεν επιδιώκει την ενθάρρυνση της ζήτησης ή την αντιμετώπιση των κοινωνικών αναγκών, δεν απομακρύνεται από την αυταρχική λογική και εξακολουθεί να προτιμά το εξαγωγικό μοντέλο.
Η Ευρώπη χρειάζεται να επανακτήσει τη βιομηχανία της, έτσι ώστε να εξασφαλίσει έναν αυθεντικό κοινωνικό και παραγωγικό μετασχηματισμό για να ξεπεράσει την κρίση. Η πυξίδα αυτού του μετασχηματισμού πρέπει να είναι μια οικολογική και δημοκρατική μετάβαση που θα επηρεάζει θετικά κάθε επίπεδο παραγωγής και εξουσίας. Με άλλα λόγια, η Ευρώπη χρειάζεται ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης σε πλήρη αντίθεση με τον κυρίαρχο λόγο για την ανταγωνιστικότητα, την εργασία και την χρηματιστική οικονομία. Σ’ αυτή την ιδεολογική μάχη, οφείλουμε να αναστρέψουμε την τάση και να αφοσιωθούμε στη μάχη για νέες αναπαραστάσεις που θα παρέχουν μια εναλλακτική άποψη για τις αρχές και τους κανόνες που στηρίζουν την πολιτική δράση.