Μέχρι τώρα, κατά γενική ομολογία θεωρούνταν απίθανο η Γερουσία, η άνω βουλή, να στραφεί προς τα αριστερά, κάτω από τις συνθήκες που επέβαλλε του Σύνταγμα της Ε’ γαλλικής δημοκρατίας που θεσμοθετήθηκε το 1958.
Ωστόσο, στις εκλογές της 25ης Σεπτεμβρίου για την ανάδειξη ενός τμήματος της Γερουσίας, οι “μεγάλοι εκλέκτορες” (δηλαδή οι σύμβουλοι της τοπικής αυτοδιοίκησης και οι βουλευτές) ανέδειξαν, για πρώτη φορά στα χρονικά, μία αριστερή πλειοψηφία, μολονότι το εκλογικό σύστημα είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της Δεξιάς.
Οι διαιρέσεις στο εσωτερικό της Δεξιάς, η απόρριψη της κυβερνητικής πολιτικής, η οργή των συμβούλων της τοπικής αυτοδιοίκησης για τις επιθέσεις ενάντια στους θεσμούς τοπικής δημοκρατίας και, τέλος, ο οικονομικός στραγγαλισμός των τοπικών αρχών και των δημοσίων υπηρεσιών,εξηγούν την έκβαση του εκλογικού αποτελέσματος. Αν και οι 72.000 “μεγάλοι εκλέκτορες” δεν ταυτίζονται με τη μεγάλη μάζα του εκλογικού σώματος, εντούτοις αυτό το αναπάντεχο αποτέλεσμα μοιάζει με ένα ελπιδοφόρο μήνυμα για τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές του 2012.
Ένα πρώτο θετικό αποτέλεσμα είναι ότι ο “χρυσός κανόνας”, η συνταγματική κατοχύρωση ενός πλαφόν πάνω στο μέγεθος του δημοσίου χρέους, δεν μπορεί να υιοθετηθεί εκτός και αν την ψηφίσουν οι Σοσιαλιστές. Ωστόσο, για να αποτελέσει αυτή η ανατροπή μία σταθερή βάση για την προώθηση πραγματικών εναλλακτικών πολιτικών, και για να μην εκφυλιστεί σε μία απλή αλλαγή φρουράς στο εσωτερικό της Γερουσίας, θα πρέπει το Μέτωπο της Αριστεράς να υιοθετήσει μία επιθετική τακτική και τα κοινωνικά κινήματα να μεταφέρουν απευθείας τα αιτήματά τους στο σώμα της Γερουσίας. Το τελευταίο πρέπει να μεταμορφωθεί σε μία περιοχή αντίστασης ενάντια στις πολιτικές της κοινωνικής οπισθοδρόμησης απ’ όπου θα ξεκινήσει η αλλαγή στην ηγεμονική πολιτική λογική.