Δύο χρόνια σχεδόν μετά το μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με την τρόικα, είναι πλέον ορατή ακόμα και στους πιο φανατικούς υποστηρικτές της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης η αποτυχία της ασκούμενης πολιτικής σε όλους τους στόχους που αυτή είχε θέσει, ενώ συνεχώς αναθεωρούνται επί του δυσμενέστερου όλες οι προβλέψεις.
Το έλλειμμα εκτινάσσεται στο 9%, η ύφεση στο 6%, η ανεργία στο 20%, ενώ ακόμα και με τις πιο “αισιόδοξες προβλέψεις”, το χρέος θα έχει μειωθεί στο 120% του ΑΕΠ (δηλαδή στο ύψος που ήταν όταν υπεγράφη στο Μνημόνιο) το 2020 ! Η εξέλιξη όλων των δημοσιονομικών μεγεθών δείχνει με τον πλέον καθαρό τρόπο ότι στην Ελλάδα λαμβάνει χώρα μια βίαη αναδιανομή του πλούτου υπέρ του κεφαλαίου, με το πρόσχημα της μείωσης του δημόσιου χρέους, εκτινάσσοντας στα ύψη την ίδια στιγμή αυτό που υποτίθεται ότι θέλουν να θεραπεύσουν.
Αυτό όμως για τους θιασώτες της νεοφιλελεύθερης πολιτικής αποτελεί την πρόφαση για μια ακόμα μεγαλύτερη και πιο συντονισμένη επίθεση του κεφαλαίου στις δυνάμεις της εργασίας. Η νέα συγκυβέρνηση του σοσιαλιστικού κόμματος, της δεξιάς και της ακροδεξιάς υπό τον τεχνοκράτη-πρώην στέλεχος της Ε,Κ.Τ Λουκά Παπαδημο έρχεται να απορυθμίσει πλήρως τις εργασιακές σχέσεις και να διαλύσει το κοινωνικό κράτος, με νέες απολύσεις δημόσιων υπαλλήλων, μειώσεις μισθών, συντάξεων, περικοπές σε προνοιακά επιδόματα, ιδιωτικοποιήσεις. Η κρίση στην Ελλάδα αποτελεί την καλύτερη ευκαιρία για το εγχώριο και διεθνές κεφάλαιο για να τελειώσει μια και καλή με τα εργασιακά δικαιώματα, τις συλλογικές εγγυήσεις, το κοινωνικό κράτος και τη δημοκρατία.
Το εκβιαστικό δίλημμα που μπαίνει στον ελληνικό λαό από τις κυβερνητικές δυνάμεις, που βλέπουν τα ποσοστά τους στις δημοσκοπησεις να καταρρέουν, αλλά και από τα αστικά ΜΜΕ, είναι ότι αν δεν δεχτεί και νέα μέτρα συρρίκνωσης των εισοδημάτων και του κοινωνικού κράτους, αυτό συνεπάγεται την έξοδο της ελλάδας από το κοινό νόμισμα και την ΕΕ. Η νεοφιλελεύθερη πολιτική της λιτότητας παρουσιάζεται ως μονόδρομος, από τον οποίο καμία χώρα, πόσο μάλλον η Ελλάδα, δεν μπορεί να παρεκκλίνει.
Την ίδια στιγμή, όμως, απέναντι στη λογική των μονοδρόμων, δεκάδες μικρά και μεγάλα κινήματα ξεπηδούν σε όλη χώρα. Οι πολυήμερες απεργίες σε εργαστάσια και άλλους χώρους δουλειάς ως αντίδραση στις απολύσεις και τις μειώσεις μισθών, τα εκατοντάδες δίκτυα αλληλεγγύης που οργανώνονται στις γειτονιές της Ελλάδας, με κεντρικό τους στοιχείο την αυτοοργάνωση, αλλά και τα κινήματα ανυπακοής στους εξοντωτικούς φόρους, όπως το “χαράτσι” στα ακίνητα, εξαιτίας του οποίου χιλιάδες νοικοκυριά κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς ρεύμα. Βασικό στοιχείο των νέων αυτών κινημάτων είναι η αλληλεγγύη. Αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων σε διαφορετικούς κλάδ ους, μεταξύ των εργαζομένων και των ανέργων. Στο σύνθημα “Κανένας μόνος του στην κρίση” συμπυκνώνονται εκατοντάδες τέτοιες πρωτοβουλίες που δεν είναι απλως αντικυβερνητικές, αλλά συνάμα προβάλλουν και έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας.
Απέναντι στην ανασύνταξη του μνημονιακού μπλοκ σε νέες βάσεις, ανασυντάσσεται και ο κόσμος της εργασίας σε ένα πρωτοφανές στα χρόνια της ελληνικής Μεταπολίτευσης κίνημα ανατροπής. Αυτό είναι και το πλέον ελπιδοφόρο στοιχείο μιας Ελλάδας που καθημερινά βυθίζεται στη φτώχεια και την ανεργία εξαιτίας της ασκούμενης πολιτικής. Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος φόβος της μνημονιακής συγκυβέρνησης που στο επόμενο διάστημα θα δοκιμαστούν οι αντοχές και τα όριά της.