Κατάσταση αλληλεγγύης

Οι επιθέσεις στο Παρίσι, τη Βηρυτό, το Μπαμάκο, την Τύνιδα και το ρωσικό αεροσκάφος στο Όρος Σινά, οι εξελίξεις στις Βρυξέλες και το φάσμα του πολέμου που στοιχειώνει τα ΜΜΕ και την πολιτική στην Ευρώπη, συντελούν στην επιβολή ενός νέου καθεστώτος συνοριακών ελέγχων, στην ψήφιση νόμων που ποινικοποιούν την πολιτική ανυπακοή και τις πολιτικές διαμαρτυρίες, στη διακοπή των υπερεθνικών κινητοποιήσεων για το κλίμα και νομιμοποιούν τις ρατσιστικές πρακτικές του κράτους. Ένα δόλιο πολιτικό μαχαίρι απειλεί, όχι μόνο να διαλύσει ολόκληρες κοινωνίες και την ίδια την ανθρωπότητα, αλλά και να κάμψει την αντίστασή τους. Ωστόσο, έχουμε επιλογές. Μπορούμε να επιτρέψουμε στο «διαίρει και βασίλευε» να μας νικήσει και να υποστούμε τις συνέπειες για πολλές δεκαετίες. Μπορούμε, όμως, και να κηρύξουμε κατάσταση αλληλεγγύης, δεσμευόμενοι/ες ότι θα αναγνωρίσουμε και θα υποστηρίξουμε τους αγώνες για ειρήνη, ελευθερία και αξιοπρέπεια.    

Μέσα σε αυτό το πνεύμα, είναι ζωτικής σημασίας να υποστηρίξουμε –και έμπρακτα και πολιτικά- τα κινήματα υπέρ των προσφύγων και των μεταναστών, αναγνωρίζοντας ότι είναι ένα και το αυτό. Αυτοί οι άνθρωποι που έφυγαν από τις πατρίδες τους για να γλιτώσουν από τον πόλεμο, τη φτώχια και τη βία, έφτασαν με τα πόδια στα ευρωπαϊκά σύνορα χωρίς φόβο και έτοιμοι να θέσουν σε κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή. Η ελπίδα τους για καλύτερη ζωή τους ένωσε και τους όπλισε με θάρρος. Οι πολυάριθμες Πορείες Ελπίδας (#marchofhope) δημιούργησαν ένα ευρύ και διεθνικό κύμα αλληλεγγύης. Πιστεύουμε ότι ήρθε η ώρα να μετουσιώσουμε αυτό το κύμα σε κοινή πολιτική δράση και απευθύνουμε κάλεσμα σε όλους: άτομα, οργανώσεις, συλλογικότητες, στα κινήματα βάσης να ενώσουν τη φωνή τους τώρα, ως πρώτο στάδιο μιας κοινής δράσης που θα κορυφωθεί στις 18 Δεκεμβρίου (Παγκόσμια Ημέρα Μετανάστευσης).   

Η κυρίαρχη αφήγηση για την προσφυγική κρίση έχει ενορχηστρωθεί άρτια προκειμένου να κρύψει την πραγματική κρίση: μια πολιτική κρίση που προκάλεσαν δεκαετίες αποτυχημένων ευρωπαϊκών πολιτικών, τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Η λιτότητα, ο εθνικισμός και ο ρατσισμός, η διαίρεση σε Βορρά και Νότο, η διάλυση του κοινωνικού κράτους και η επισφάλεια της ίδιας της ζωής, μας επιβλήθηκαν σιωπηλά, με τη δημοκρατία να παίζει μόνο διακοσμητικό ρόλο.

Αυτή η λογική του παραλόγου για να αποδώσει καρπούς χρειάζεται ένα έδαφος σπαρμένο με φόβο. Το να κατηγορούμε για τρομοκρατία ανθρώπους που προσπαθούν να γλιτώσουν από αυτήν, τη στιγμή που όλοι οι βομβιστές ζούσαν στην Ευρώπη, είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα της άρνησης να βρεθούν λύσεις και της ενίσχυσης της καθεστηκυίας τάξης. Οι διαδηλωτές δεν έχουν πλέον το δικαίωμα να βγουν στους δρόμους, οι άνθρωποι που υφίστανται τα μεγαλύτερα δεινά στις κοινωνίες μας δεν μπορούν να έχουν πολιτική δράση λόγω της γενικευμένης καχυποψίας.

Σαν σε οργουελική δυστοπία, η απάντηση των ηγετών της Ευρώπης -και άλλων- στην τυφλή βία είναι: περισσότερη επιτήρηση, περισσότερα μέτρα ασφαλείας, περισσότερος έλεγχος, περισσότερη καταστολή, περισσότερη καταπίεση και περισσότερη βία. Οι στρατιωτικές επεμβάσεις, ο πόλεμος και οι βομβαρδισμοί, το εμπόριο όπλων προκαλούν ανθρωπιστικές, πολιτιστικές και πολιτικές τραγωδίες με δραματικές επιπτώσεις για την παγκόσμια ειρήνη. Η Ευρώπη έχει υποστηρίξει και υποστηρίζει ακόμη δικτατορίες και αυταρχικά καθεστώτα, ενώ αρνείται να στηρίξει δημοκρατικές δυνάμεις και ακτιβιστές που αγωνίζονται για την ελευθερία και την ειρήνη σε πολλές χώρες της Μεσογείου και του Νότου, προκειμένου να προασπίσει τα γεωπολιτικά της συμφέροντα και την πολιτική της ατζέντα που καθορίζεται από το χρηματιστηριακό της κεφάλαιο. Πολιτική για λίγους, εις βάρος των ζωών των πολλών. Ο οικονομικός και εμπορικός πόλεμος με στόχο την επικράτηση της νεοφιλελεύθερης αγοράς έχει καταστρέψει ολόκληρες οικονομίες και έχει καταληστεύσει πολύτιμους πόρους παντού.

Αντί να αναχαιτιστεί αυτή η καταστροφή, το πολιτικό κλίμα που επικρατεί σήμερα στην Ευρώπη, από τους διαχωρισμούς που γίνονται στα σύνορά της και που αιτιολογούνται με τις επιθέσεις του Παρισιού μέχρι την επανεμφάνιση των πολεμάρχων, επιβάλει μια ακροδεξιά αφήγηση η οποία ακουμπά σε ένα διαδεδομένο αίσθημα πολιτισμικής υπεροχής της Δύσης και διαμορφώνει έναν τρομακτικό κόσμο που δεν διαθέτει εναλλακτικές λύσεις.

Όσο σκοτεινή κι αν φαίνεται η εποχή μας, αρκεί να κοιτάξουμε λίγο πιο προσεκτικά στις πόλεις, τα χωριά, στις γειτονιές, και θα βρούμε τη λύση. Παρότι φαινομενικά σε παράλυση από την επιβολή της «κατάστασης έκτακτης ανάγκης», η αντίσταση ολοένα δυναμώνει, παίρνοντας διάφορες μορφές, είδη και μεγέθη: από τα κινήματα για την περιβαλλοντική δικαιοσύνη, τα φεμινιστικά κινήματα, τους ακτιβιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους σε όλο τον κόσμο, μέχρι τους εκπληκτικούς Γάλλους που βγήκαν στους δρόμους, αψηφώντας την απαγόρευση της κυκλοφορίας, για να διαδηλώσουν την αλληλεγγύη τους για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, χρειάζονται μόνο λίγες ακτίνες φωτός για να διώξουν το σκοτάδι.     

Η κουλτούρα του φόβου που επιβάλλεται σιγά σιγά έχει σκοπό να καταστεί ο κανόνας στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο. Μια κουλτούρα που αποσκοπεί να μας αποχαυνώσει μπροστά σε τηλεοράσεις και οθόνες, μετά από εξαντλητικά ωράρια εργασίας χωρίς κανένα νόημα. Μια κουλτούρα που θέλει να κοιτάζουμε αλλού όταν συμβαίνουν αδικίες και να είμαστε διαιρεμένοι/ες απέναντι στις παγκόσμιες προκλήσεις της εποχής.

Σε αυτή τη συγκυρία θεωρούμε άκρως απαραίτητο να κάνουμε ορατή την αλληλεγγύη μας και να καταλύσουμε το μονοπώλιο του φόβου. Επιλέγουμε να κρατάμε τα μάτια μας ανοιχτά και να αναζητούμε φίλους, αντί να δεχόμαστε την ύπαρξη αόρατων εχθρών. Επιλέγουμε να αισθανόμαστε, να αντιδρούμε και να συμμετέχουμε στην πραγματικότητα της ζωής, της αδικίας, του αγώνα.

Προτείνουμε σε όλους/ες, να σμίξουμε κάτω από την κατάσταση αλληλεγγύης. Να συμμετάσχουμε σε εκστρατείες και σε δράσεις και να υψώσουμε τη φωνή μας ώστε να φτάσει κατευθείαν στην καρδιά του προβλήματος. Αν αφήσουμε το φόβο να επικρατήσει στις κοινωνίες μας, θα μας στερήσει το μέλλον. Ελάτε να δημιουργήσουμε το χώρο που θα μας επιτρέπει να εκφράζουμε συλλογικά την αλληλεγγύη μας και να στέλνουμε μηνύματα αντίστασης. Ελάτε να ανακτήσουμε την πραγματικότητά μας, να συναντηθούμε και να δράσουμε για να κερδίσουμε το μέλλον μας. 

Στη φράση: «Εναντιώνομαι στην κουλτούρα του φόβου και κηρύσσω κατάσταση αλληλεγγύης!» βλέπουμε μια πιθανή αρχή. Μοιράσου την και νοιάσου, όπως πάντα.

Ελάτε να κηρύξουμε #stateofsolidarity παντού.

Ευχαριστούμε!

stateofsolidarity.net

Πρώτοι υπογράφοντες/ουσες:

Alexandros Georgoulis (Greece), Angelina Giannopoulou (Greece), Anitta Kynsilehto (Finnland), Benjamin Bender (Germany) , Dimitris Kousouris (Greece), Gabriela Andreevska (Macedonia), George Souvlis (Greece), Katalin Erdödi (Hungary), Katerina Anastasiou (Austria/Greece), Katerina Kavalidou (Greece), Lana Simpraga (Serbia), Luca László (Hungary), Lucile Gemähling (France/Germany), Maher Kofafe (Syria), Maria Jaidopulu Vrijea (Greece), Marios Avgoustatos (Greece), Maxime Benatouil (France), Melina Kerou (Austria/France), Moira Bernardoni (Austria), Piera Muccigrosso (Italy), Raffaela Bollini (Italy), Ronan Burtenshaw (Ireland), Sanja Burlović (Croatia), Sara Lalić (Croatia), Stavroula Drakopoulou (Greece), Walter Baier (Austria), Yiannis Stouraitis (Austria/Greece)

 Μετάφραση: Καλλιόπη Αλεξοπούλου