Απέναντι σε μια ακυρωμένη δημοκρατία, σε μια αυταρχική κυβέρνηση και στην καταστολή των κοινωνικών κινημάτων, τα επτά εργατικά συνδικάτα που παλεύουν σχεδόν τρεις μήνες ενάντια στο νόμο Ελ Κομρί (CGT, FO, FSU, Solidaires, Unef, UNL και FIDL) και υπέρ ενός εργασιακού νόμου που να αρμόζει στον 21ο αιώνα, οργανώνουν τη διενέργεια δημοψηφίσματος στις εταιρίες, τη διοίκηση και τα ερευνητικά κέντρα.
Προς το παρόν, πάνω από 70% του πληθυσμού εξακολουθεί να αντιδρά στο νομοσχέδιο και στην εφαρμογή του άρθρου 49.3, το οποίο επιτρέπει στην κυβέρνηση να περνάει νόμους χωρίς να τους θέτει σε ψηφοφορία στο Κοινοβούλιο. Και το κάλεσμα στη μάχη απέδωσε ήδη κάποιους καρπούς: η γαλλική κυβέρνηση πρότεινε ορισμένες αλλαγές στο νομοσχέδιο, προκειμένου να μειώσει τις αρνητικές αντιδράσεις. Ενέδωσε στα αιτήματα των οδηγών φορτηγών και, τελικά, πρόσθεσε κάποια μέτρα στήριξης των νέων που δεν έχουν καμιά σχέση με το εν λόγω νομοσχέδιο, αλλά είχαν ψηφιστεί πριν από χρόνια και δεν είχαν ποτέ τεθεί σε ισχύ. Ωστόσο, οι υπαναχωρήσεις αυτές δεν αρκούν, γιατί τα τέσσερα πιο αντιδραστικά μέτρα του νομοσχεδίου παραμένουν. Αυτά είναι:
· Το δεύτερο άρθρο, σύμφωνα με το οποίο οι επιχειρησιακές συμβάσεις υπερισχύουν του νόμου και των κλαδικών συμβάσεων. Αυτό στρώνει το δρόμο του κοινωνικού ντάμπινγκ, αφαιρώντας την καθολικότητα του πλαισίου που είναι κοινό για όλους τους εργαζόμενους και ανατρέποντας τα περιθώρια βελτιώσεων των εργασιακών όρων που επιφέρει η συλλογική διαπραγμάτευση. Αυτό θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη ανισότητα μεταξύ των εργαζομένων, οι οποίοι θα βρίσκονται αντιμέτωποι με πιθανούς εργοδοτικούς εκβιασμούς, χωρίς την ύπαρξη μέτρων προστασίας. Επομένως, θα προκύψουν τόσοι εργασιακοί νόμοι, όσες και οι επιχειρήσεις.
· Η διευκόλυνση των απολύσεων παραμένει και επιτρέπει την κατάργηση θέσεων εργασίας χωρίς την ανάγκη έκδοσης νομικής απόφασης για την ορθότητα των λόγων που ευθύνονται για τις απώλειες των θέσεων.
· Οι εργοδότες θα μπορούν να διενεργούν ψηφοφορία που θα τους επιτρέπει να υπερβαίνουν τα εμπόδια που θέτουν τα μεγαλύτερα συνδικάτα και να αγνοούν τις αποφάσεις των εργαζομένων, με μια απλή ψηφοφορία στο δικό τους χώρο εργασίας.
· H εργασιακή ιατρική (υπηρεσίες φροντίδας στους εργαζόμενους) θα χάσει το χαρακτήρα της πρόληψης για όλους τους εργαζόμενους και θα εστιάζει μόνο σε όσους είναι εκτεθειμένοι σε «συγκεκριμένους κινδύνους», καταργώντας τους τακτικούς ιατρικούς ελέγχους. Δε θα ασχολείται πλέον με την προληπτική ιατρική, αλλά θα εκδίδει άδειες για την απόλυση των εργαζομένων.
Την ίδια ώρα, ο αριθμός των εργαζομένων που συμμετέχουν στις διαδηλώσεις και τις απεργίες δεν είναι αρκετός ώστε να τους προσδώσει θέση ισχύος και να αναγκάσει την κυβέρνηση να κάνει πίσω και να αποσύρει το νομοσχέδιο. Όπως συμβαίνει τα πέντε τελευταία χρόνια, η πολιτική δράση στη Γαλλία διεξάγεται και πάλι δι’ αντιπροσώπων.
Απέναντι σε αυτά, και αξιοποιώντας τα διδάγματα από τους αγώνες του 2010, του 2006 και του 1995, τα συνδικάτα προσπαθούν να γεφυρώσουν το χάσμα μεταξύ των απεργιών και των διαδηλώσεων με κάθε τρόπο. Οι επαναλαμβανόμενες απεργίες σε κάθε κλάδο είναι μια λύση που αποδείχθηκε αποτελεσματική. Είδαμε έναν αυξανόμενο αριθμό τέτοιων απεργιών στις μεταφορές και τις δημόσιες υπηρεσίες, καθώς και στην ενέργεια και τις βιομηχανίες πετροχημικών.
Χρειάζονται όμως να γίνουν πολλά ακόμη για να δούμε τους εργαζόμενους, τους φοιτητές, τους συνταξιούχους και τους πολίτες να ανταποκρίνονται στο αγωνιστικό κάλεσμα για να καταστήσουν πιο ορατή τη δύναμή τους. Πρέπει να μετατρέψουμε αυτή τη δυναμική για δράση σε στέρεα στράτευση.
Αυτός είναι ο λόγος του δημοψηφίσματος που στοχεύει κυρίως στους χώρους εργασίας και τα ερευνητικά κέντρα.
Κάποιο αναλυτικό, εύκολα κατανοητό υλικό είναι διαθέσιμο. Το υλικό παρέχει πληροφορίες για το περιεχόμενο του νομοσχεδίου και περιλαμβάνει έναν κατάλογο κοινωνικών δικαιωμάτων που πρέπει να κατακτηθούν. Το ψηφοδέλτιο του δημοψηφίσματος θα περιλαμβάνει δυο ερωτήσεις:
· Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με την απόσυρση του νομοσχεδίου;
· Χρειαζόμαστε νέα δικαιώματα για τους εργαζόμενους, τους νέους και τους συνταξιούχους;
Το δημοψήφισμα θα διενεργηθεί εντός των επόμενων δέκα ημερών και ένα μέρος του θα καλεί σε συλλογική δράση, στη διάρκεια της διαδήλωσης που θα γίνει στο Παρίσι στις 14 Ιουνίου. Η διαδήλωση αυτή αναμένεται να συγκεντρώσει τεράστιο αριθμό συμμετεχόντων, γιατί για την ίδια μέρα έχει προκηρυχθεί γενική απεργία. Οργανώνονται και άλλες πρωτοβουλίες για το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Ιουνίου, με στόχο την ενίσχυση της διαπραγματευτικής μας θέσης, αν η κυβέρνηση δεν έχει μέχρι τότε υποχωρήσει.
Η μπάλα είναι πλέον στο γήπεδο της κυβέρνησης και του Προέδρου.
Θα έχουν αρκετή διαύγεια ώστε να βάλουν στον πάγο την παρούσα νομοθετική διαδικασία και να ξεκινήσουν μια δίκαιη και αξιοπρεπή διαπραγμάτευση που να καλύπτει όλες τις πλευρές; Θα έχουν τελικά το θάρρος να ανταποκριθούν στις προσδοκίες αυτών που τους ψήφισαν –μεγάλος αριθμός εργαζομένων- και να αντισταθούν στις εντολές των τεχνοκρατών της ΕΕ και στις επιθυμίες των εργοδοτών, των μετόχων και των εκπροσώπων των πολυεθνικών;
Για να τους αναγκάσουμε να το κάνουν, πρέπει να διατρανώσουμε τη θέση ισχύος μας ξανά και ξανά. Ένας αγώνας σε όλα τα μέτωπα θα μας βοηθήσει να το πετύχουμε. Η Ψήφος των πολιτών (Votation citoyenne) είναι μόνο ένα μέρος του.
+++
Δες και τη συλλογή υπογραφών:
“For the right to demonstrate and against police violence in France” (Για το δικαίωμα στη διαδήλωση και ενάντια στην αστυνομική βία στη Γαλλία)
Μετάφραση: Καλλιόπη Αλεξοπούλου