Στις 12 Σεπτεμβρίου, ο Γιούνκερ, ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και μέλος της οικογένειας των χριστιανοδημοκρατικών ευρωπαϊκών κομμάτων, εκφώνησε τη σημαντική ομιλία του για την κατάσταση της Ένωσης.
Ακόμα κι αν η ομιλία καθαυτή δεν είναι εντυπωσιακή, έχει μεγάλη σημασία καθώς παρέχει στην Επιτροπή στρατηγικές κατευθύνσεις για τους τομείς στους οποίους θα πρέπει να εστιάσει τη δουλειά της.
Ποια ήταν η βασική υπόθεση του Γιούνκερ; Ήταν άγγελος καλών ειδήσεων! Η επιστολή του στο Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο έλεγε: «Χάρη στις κοινές προσπάθειες που καταβάλαμε τα προηγούμενα χρόνια, κατορθώσαμε να αφήσουμε την οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση πίσω μας».
Τα κακά νέα είναι ότι μόνο ο Γιούνκερ και οι ακόλουθοί του το πιστεύουνε.
Η ομιλία κυριαρχούταν από αναφορές στη μετανάστευση και το άσυλο, ώστε μόνο η εξωτερική πολιτική να μπορεί να σταθεί με αξιώσεις απέναντί τους. Δεν ακούσαμε τίποτα σχετικό με τις κοινωνικές πολιτικές, την ανεργία, την αποβιομηχάνιση, ούτε καν την κρίση του ευρώ (που ξέχασα ότι έχει λυθεί…). Οι περιβαλλοντικές πολιτικές αναφέρθηκαν επίσης ειρήσθω εν παρόδω. Η εξωτερική πολιτική από την άλλη εξελίχθηκε σε «φάρο» της Επιτροπής. Οι εμπορικές συμφωνίες θα είναι περίφημες, θα προταθεί μια νέα συμφωνία για επενδύσεις και θέσεις εργασίας με την Αφρική, ενώ υπήρξαν πολλές αναφορές στην άμυνα.
Σε μια εσωτερική συνάντηση με τους διευθυντές διαφόρων τμημάτων της Επιτροπής, ο Γιούνκερ φάνηκε έκπληκτος που τα μέσα ενημέρωσης δεν είχαν αντιληφθεί ποια είναι η σημαντικότερη λέξη της ομιλίας του —Αφρική. «Τρέξε Αφρική, τρέξε» μπορεί να φωνάξει κάποιος!
Υποστηρίζοντας την άποψη του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, η Μέρκελ την ίδια μέρα στο Βερολίνο είπε ότι «μια κοινή ευρωπαϊκή λύση στο ζήτημα της μετανάστευσης ήταν κρίσιμη για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης… Η πρόκληση είναι ακόμα μεγαλύτερη από την χρηματοπιστωτική κρίση και την κρίση του ευρώ που ξέσπασε δέκα χρόνια πριν».
Επομένως, στρατιωτικοποίηση, Ευρώπη-φρούριο και το επόμενο βήμα των οικονομικών επιθέσεων προς την Αφρική είναι τα μεγάλα θέματα για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Μια κυριαρχική Ευρώπη είναι για τον Γιούνκερ τόσο σημαντική ώστε θέλει να εισάγει την αρχή της πλειοψηφίας για τη λήψη αποφάσεων στην εξωτερική πολιτική. Αυτή η εμμονή με τον παγκόσμιο ρόλο της ΕΕ είναι τόσο βαθιά ώστε οι μεταρρυθμιστικές προτάσεις για την οικονομική και νομισματική ένωση ήταν επίσης συνδεδεμένες με το ρόλο της ΕΕ στο παγκόσμιο πεδίο: «…πρέπει πρωτίστως να βάλουμε σε τάξη τα του οίκου μας, ενδυναμώνοντας την Οικονομική και Νομισματική Ένωση, όπως έχουμε ήδη ξεκινήσει. Χωρίς αυτή την ενίσχυση, δε θα έχουμε τα απαραίτητα μέσα να ενισχύσουμε το διεθνή ρόλο του ευρώ».
Μπορούμε να υποθέσουμε ότι η αρχή της πλειοψηφίας για τη λήψη αποφάσεων στην εξωτερική πολιτική δεν θα υιοθετηθεί, καθώς η διαδικασία θα έπρεπε να ξεκινήσει μέσω της ρήτρας παρέκτασης, σύμφωνα με την οποία ομόφωνα όλα τα κράτη-μέλη πρέπει να αποφασίσουν ότι η αρχή της πλειοψηφίας μπορεί να εφαρμοστεί σε συγκεκριμένα πεδία πολιτικής. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί λόγω σημαντικών διαφορών στα εξωτερικά συμφέροντα των κρατών της ΕΕ, με λέξη-κλειδί εδώ τη Ρωσία. Ο Γιούνκερ προσφέρει έτσι κάτι σημαντικό στους κοσμοπολίτες Μακρόν και Φερχόφσταντ της ΕΕ, αλλά προσκαλεί και τους εθνικιστές Ορμπάν και Σαλβίνι να εφαρμόσουν τα προγράμματά τους στο ενωσιακό επίπεδο —μια σκιώδη συμμαχία τρόπον τινά.
Η μετατόπιση της προσοχής στην εξωτερική πολιτική πηγαίνει χέρι-χέρι με τη μετατόπιση της Μέρκελ από τον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στον έλεγχο της προεδρίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, δηλαδή του κινητηρίου μοχλού των διεθνών σχέσεων και των εμπορικών πολιτικών.
Εδώ μπορείτε να βρείτε το λόγο του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής: Here