Ο Τσίπρας είναι ίσαμε τώρα ο μόνος επίσημος υποψήφιος για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής: το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς δέχτηκε στο συνέδριό του τη σχετική πρόταση. Βέβαιο είναι ότι οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές και Δημοκράτες (πλάκα δεν έχει η αντιδιαστολή;) την1η Μαρτίου θα ορίσουν δικό τους υποψήφιο τον Μάρτιν Σουλτς, τον Γερμανό πρόεδρο της Ευρωβουλής και επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου του SPD.
Οι πολίτες στα κράτη-μέλη της Ένωσης θα έχουν φέτος για πρώτη φορά τη δυνατότητα, εκτός από την εκλογή των μελών της Ευρωβουλής, να εκφράσουν γνώμη για τον πρόεδρο της Κομισιόν ψηφίζοντας τη λίστα του κόμματος που υποστηρίζει τον κάθε υποψήφιο. Γνώμη όχι αποφασιστική, γιατί το πρόσωπο θα επιλεγεί έπειτα από διακρατικά και διακομματικά παζάρια, οπωσδήποτε όμως αυτή η έκφραση γνώμης των εκατοντάδων εκατομμυρίων πολιτών έχει πολιτική σημασία. Οι διάφοροι υποψήφιοι, βλέπεις, εκπροσωπούν διαφορετικά πολιτικά ρεύματα και διαφορετικές αντιλήψεις για την πορεία της Ένωσης.
Για τους Έλληνες και τις Ελληνίδες ψηφοφόρους μπορεί να βαρύνει ότι για πρώτη φορά ένας συμπατριώτης τους διεκδικεί αυτό το ενωσιακό αξίωμα. Σημαντικότερο όμως είναι και περισσότερο θα βαρύνει (και δικαίως) τι εκπροσωπεί ο κάθε υποψήφιος και η κάθε υποψήφια για την πορεία της Ένωσης, αλλά και για την πολιτική της απέναντι στη χώρα μας. Ο Μάρτιν Σουλτς, λοιπόν, έχει έρθει επανειλημμένα εδώ και έχει εκφραστεί για την ελληνική πολιτική της Ένωσης. Η πρώτη φορά που οι δηλώσεις του είχαν μεγάλη δημοσιότητα ήταν την άνοιξη 2012. Είχε εμφανιστεί ως ατζέντης της τρόικας και του Μνημονίου. Ένα από τα επιχειρήματα του Μάρτιν Σουλτς τότε, στη συνάντησή του με τον Τσίπρα, ήταν ότι ο ίδιος προσωπικά είχε κάμψει τις αντιρρήσεις μέσα στο κόμμα του, όταν στη γερμανική Βουλή ψηφιζόταν το «πακέτο βοηθείας» για την Ελλάδα – το «σωσίβιο από μολύβι», όπως το είχε χαρακτηρίσει ένας βουλευτής του die Linke. Όντως, λένε στη Γερμανία, είχε καταβάλει μεγάλες και επιτυχείς προσπάθειες να εξουδετερώσει αντιρρήσεις σοσιαλδημοκρατών βουλευτών που έλεγαν, όπως και η ευρωπαϊκή Αριστερά, ότι πρόκειται για πακέτο σωτηρίας των ευρωπαίων μεγαλοτραπεζιτών και όχι των απλών ανθρώπων στην Ελλάδα. Στις δηλώσεις του, στο περιστύλιο της ελληνικής Βουλής, είχε με μεγάλη σαφήνεια, εκφράσει τη θέση ότι η αντίσταση στην πολιτική των Μνημονίων ήταν μάταιη και τα μνημονιακά κόμματα είχαν εκμεταλλευτεί τις δηλώσεις αυτές εναντίον της Αριστεράς. Αλλά και τώρα, που ο πρόεδρος των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, ο Αυστριακός Σβόμποντα, καθυστερημένα, όπως σωστά επισήμανε ο Νίκος Χουντής, μιλάει για «σταδιακή» (δηλαδή πότε;) κατάργηση της τρόικας, επειδή δεν υπόκειται σε δημοκρατικό έλεγχο, ο Μάρτιν Σουλτς απέφυγε να υποστηρίξει το αίτημά του. Είναι λοιπόν δοκιμασμένος μερκελιστής και η πιθανολόγηση ότι τελικά θα τον υποστηρίξει και η σιδηρά κυρία του Βερολίνου είναι κάθε άλλο παρά αβάσιμη.
Στις ευρωεκλογές θα υπάρχουν, όσο αφορά τη θέση του προέδρου της Κομισιόν, πιθανότατα δύο ψηφοδέλτια. Από τη μια το ψηφοδέλτιο Σουλτς που σημαίνει τη συνέχιση της ίδιας καταστροφικής πορείας, τόσο για την οικοδόμηση της ενωμένης Ευρώπης όσο και για την ελληνική πολιτική της Ένωσης. Αυτό το ψηφοδέλτιο θα εκφραστεί στην Ελλάδα -είτε μαζί κατέβουν είτε χώρια- από το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜ.ΑΡ., τη νεοπαγή «Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη» και, αν τα βρουν στην Ευρώπη Συντηρητικοί και Σοσιαλδημοκράτες, από τη Νέα Δημοκρατία. Από την άλλη, είναι το ψηφοδέλτιο Τσίπρα, και στην Ελλάδα αυτό είναι το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, που σημαίνει στροφή 180 μοιρών: άμεσος τερματισμός της λιτότητας που ανακυκλώνει την κρίση, συντονισμένη αναθέρμανση των οικονομιών της Ευρωζώνης, ανάπτυξη με οικολογικό μετασχηματισμό της παραγωγής και πρωταγωνιστικό ρόλο των εργαζομένων και όχι των τραπεζιτών, με πλήρη, σταθερή και αξιοπρεπώς αμειβόμενη απασχόληση, δημοκρατία και πολιτική ισοτιμία των κρατών-μελών της Ένωσης, ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική, με βασικό άξονα τη «διπλή ευρωπαϊκή αλληλεγγύη»: προς τα έξω, με ενισχυμένη βοήθεια για την ενδογενή ανάπτυξη των χωρών αποστολής και, προς τα μέσα, με τη δίκαιη κατανομή οικονομικών μεταναστών και προσφύγων στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την αρμονική ένταξή τους στις κοινωνίες των χωρών υποδοχής, με αφετηρία την αναθεώρηση του Κανονισμού Δουβλίνου ΙΙ. Τέλος, νέο ευρωπαϊκό σύστημα ασφαλείας, εδραιωμένο στη διαπραγμάτευση, τη συντονισμένη μείωση των εξοπλισμών και τη φιλειρηνική και μη στρατιωτική πολιτική προς τρίτες χώρες.
Αυτό είναι το δίλημμα. Και όταν ο γραμματέας της ΔΗΜ.ΑΡ., διορθώνοντας προηγούμενη δήλωσή του, λέει ότι το κόμμα του δεν θα υποστηρίξει την υποψηφιότητα Τσίπρα, γιατί αποφάσισε να συμμετάσχει στους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές και Δημοκράτες, δηλαδή στο κόμμα του Μάρτιν Σουλτς, πρέπει να τοποθετηθεί σε αυτό το δίλημμα, αντί να σφάζεται με τον Βενιζέλο για την εύνοια του Σουλτς.
Source: http://www.avgi.gr/article/1754546/o-tsipras-kai-o-soults