Ιούνιος 2015: η Ελλάδα βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Πρέπει να επιλέξει αν θα επιμηκύνει τα αποτυχημένα προγράμματα μακροοικονομικής προσαρμογής που της επέβαλαν οι δανειστές της ή αν θα διαρρήξει τις αλυσίδες του χρέους της. Πέντε χρόνια μετά από την έναρξη των προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής, η χώρα παραμένει βυθισμένη σε μια οικονομική, κοινωνική, δημοκρατική και οικολογική κρίση. Το μαύρο κουτί του χρέους παρέμενε κλειστό και καμία αρχή μέχρι σήμερα, ούτε ελληνική ούτε διεθνής, δεν ενδιαφέρθηκε να φέρει στο φως την αλήθεια για το πώς και γιατί η Ελλάδα υποτάχθηκε στο καθεστώς της Τρόικας. Το χρέος, στο όνομα του οποίου δεν χαρίστηκε τίποτε, παραμένει ο κανόνας μέσω του οποίου επιβάλλεται μια νεοφιλελεύθερη προσαρμογή και η πιο βαθιά και μεγάλη ύφεση που γνώρισε η Ευρώπη σε περίοδο ειρήνης.
Προκύπτει η άμεση ανάγκη και η κοινωνική ευθύνη να εγείρουμε μια σειρά νομικών, κοινωνικών και οικονομικών θεμάτων που χρήζουν διερεύνησης. Ως απάντηση, το Ελληνικό Κοινοβούλιο συγκρότησε την Επιτροπή Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος τον Απρίλιο του 2015, στην οποία ανέθεσε την έρευνα για τη δημιουργία και τη μεγέθυνση του δημόσιου χρέους, τον τρόπο και τους λόγους υπογραφής του, καθώς και τις επιπτώσεις που είχαν οι όροι των δανείων στην οικονομία και τον πληθυσμό της χώρας. Η Επιτροπή Αλήθειας έχει εντολή να καταστήσει γνωστά τα θέματα που αφορούν το ελληνικό χρέος, τόσο σε τοπικό όσο και σε διεθνές επίπεδο, και να διατυπώσει επιχειρήματα και λύσεις για την ακύρωση του χρέους.
Η έρευνα της Επιτροπής που παρουσιάζεται σε αυτή την προκαταρκτική έκθεση ρίχνει φως στο γεγονός ότι όλο το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, ήταν και παραμένει ένα πολιτικά κατευθυνόμενο πρόγραμμα. Οι ασκήσεις τεχνικής φύσης που πλαισιώνουν τις μακροοικονομικές μεταβλητές και τις προβολές του χρέους στο μέλλον -αριθμοί που, όμως, επηρεάζουν άμεσα τη ζωή και την καθημερινότητα των ανθρώπων- επέτρεψαν οι συζητήσεις για το χρέος να παραμένουν σε τεχνικό επίπεδο, στρεφόμενες κυρίως γύρω από το επιχείρημα ότι οι πολιτικές που επιβάλλονται στην Ελλάδα θα βελτιώσουν την ικανότητά της να αποπληρώσει το χρέος. Τα στοιχεία που παρουσιάζονται σε αυτή την έκθεση αμφισβητούν αυτό το επιχείρημα.
Όλα τα στοιχεία που παρουσιάζουμε σε αυτή την έκθεση καταδεικνύουν ότι η Ελλάδα δεν έχει τη δυνατότητα πληρωμής του χρέους της, καθώς επίσης ότι δεν πρέπει να το πληρώσει, καταρχάς και κυρίως γιατί το χρέος που προέκυψε από τις ρυθμίσεις της Τρόικας αποτελεί άμεση παραβίαση των θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων για τους κατοίκους της Ελλάδας. Επομένως, το συμπέρασμά μας είναι ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να πληρώσει αυτό το χρέος γιατί είναι παράνομο, αθέμιτο και απεχθές.
Επέπεσε, επίσης, στην αντίληψη της Επιτροπής ότι η μη βιωσιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους ήταν εξαρχής προφανής στους διεθνείς πιστωτές, τις ελληνικές αρχές και τα συνεργαζόμενα ΜΜΕ. Ωστόσο, οι ελληνικές αρχές, μαζί με ορισμένες άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, συνωμότησαν κατά της αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους το 2010 προκειμένου να προστατευθούν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Τα συνεργαζόμενα ΜΜΕ έκρυψαν από το κοινό την αλήθεια, προβάλλοντας τον ισχυρισμό ότι η διάσωση (bailout) ωφελούσε την Ελλάδα, ενώ ταυτόχρονα πρόβαλαν μια αφήγηση που καθιστούσε τον πληθυσμό υπεύθυνο για ότι του συνέβαινε.
Τα ποσά που χορηγήθηκαν για τη διάσωση της Ελλάδας μέσω των προγραμμάτων του 2010 και του 2012 ελέγχονταν από το εξωτερικό διαμέσου πολύπλοκων σχημάτων, αποκλείοντας οποιαδήποτε δημοσιονομική αυτονομία. Η διαχείριση των χρημάτων καθορίζεται αυστηρά από τους δανειστές. Είναι, επομένως, αποκαλυπτικό το ότι λιγότερο από το 10% αυτών των χρημάτων προοριζόταν για την κάλυψη των δαπανών του ελληνικού κράτους.
Αυτή η προκαταρκτική έρευνα παρουσιάζει μια αρχική εικόνα των βασικών προβλημάτων και θεμάτων που συνδέονται με το δημόσιο χρέος και τονίζει τις βασικές νομικές παραβιάσεις που συνδέονται με την υπογραφή του. Επιπλέον, εντοπίζει τα νομικά ερείσματα στα οποία μπορεί να στηριχθεί μια μονομερής ακύρωση της πληρωμής του χρέους. Τα ευρήματα παρουσιάζονται στα εννέα κεφάλαια που ακολουθούν:
Το Κεφάλαιο 1, με τίτλο: Το χρέος πριν από την Τρόικα, αναλύει τη μεγέθυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους από τη δεκαετία του 1980 μέχρι σήμερα. Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η αύξηση του χρέους δεν οφειλόταν στις υπερβολικά υψηλές δημόσιες δαπάνες, οι οποίες στην πραγματικότητα ήταν χαμηλότερες από τις αντίστοιχες άλλων χωρών της ευρωζώνης, αλλά στην πληρωμή ιδιαίτερα υψηλών επιτοκίων δανεισμού, στις υπέρμετρες και αδικαιολόγητες στρατιωτικές δαπάνες, στην απώλεια φορολογικών εσόδων εξαιτίας της παράνομης διαφυγής κεφαλαίων, στις ανακεφαλαιώσεις των ιδιωτικών τραπεζών με δημόσιο χρήμα και στις διεθνείς ανισορροπίες που επέφερε ο ελαττωματικός σχεδιασμός της Νομισματικής Ένωσης.
Η ένταξη στη ζώνη του ευρώ οδήγησε σε μια δραματική αύξηση του ιδιωτικού χρέους στην Ελλάδα, στο οποίο ήταν εκτεθειμένες οι μεγαλύτερες ευρωπαϊκές και ελληνικές τράπεζες. Η εντεινόμενη τραπεζική κρίση συνέβαλε στην κρίση χρέους της Ελλάδας. Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου βοήθησε να παρουσιαστούν τα στοιχεία της τραπεζικής κρίσης ως κρίση χρέους το 2009, φουσκώνοντας τα μεγέθη του δημοσίου ελλείμματος και του δημοσίου χρέους.
Το Κεφάλαιο 2, Η εξέλιξη του ελληνικού δημόσιου χρέους την περίοδο 2010-2015, καταλήγει ότι η πρώτη δανειακή συμφωνία του 2010, είχε ως πρωταρχικό στόχο τη διάσωση των ελληνικών και των άλλων ευρωπαϊκών ιδιωτικών τραπεζών και τη μείωση της έκθεσής τους στα ελληνικά κρατικά ομόλογα.
Το Κεφάλαιο 3, Το ελληνικό δημόσιο χρέος ανά πιστωτή το 2015, παρουσιάζει την αμφισβητούμενη φύση του ελληνικού χρέους, σκιαγραφώντας τα βασικά χαρακτηριστικά των δανείων, τα οποία αναλύονται εκτενέστερα στο Κεφάλαιο 8.
Το Κεφάλαιο 4, Οι μηχανισμοί χρέους στην Ελλάδα αποκαλύπτει τους μηχανισμούς που επινοήθηκαν από τις συμφωνίες οι οποίες εφαρμόστηκαν από τον Μάιο του 2010 μέχρι σήμερα. Οι μηχανισμοί αυτοί δημιούργησαν ένα σημαντικό ποσό νέου χρέους προς τους διμερείς πιστωτές και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF), ενώ ταυτόχρονα πολλαπλασίασαν τις καταχρηστικές δαπάνες οι οποίες βάθυναν περισσότερο την κρίση. Οι μηχανισμοί αποκαλύπτουν πώς το μεγαλύτερο μέρος του δανείου κατέληγε σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Αντί να λειτουργήσουν προς όφελος της Ελλάδας, επιτάχυναν τη διαδικασία ιδιωτικοποιήσεων μέσω της χρήσης χρηματοπιστωτικών εργαλείων.
To Κεφάλαιο 5, Οι δανειακοί όροι εναντίον της βιωσιμότητας, παρουσιάζει πώς οι δανειστές επέβαλαν καταχρηστικούς όρους στις δανειακές συμφωνίες οι οποίοι οδήγησαν άμεσα στην αδυναμία αποπληρωμής και στη μη βιωσιμότητα του χρέους. Αυτοί οι όροι, στους οποίους επιμένουν ακόμα οι δανειστές, δεν συνέβαλαν μόνο στη μείωση του ΑΕΠ και την αύξηση του δημόσιου δανεισμού, δηλαδή στην αύξηση του ποσοστού του δημόσιου χρέους/ΑΕΠ που κατέστησε το ελληνικό χρέος ακόμη πιο δυσβάσταχτο, αλλά, επιπλέον, επέφεραν δραματικές αλλαγές στην ελληνική κοινωνία και προκάλεσαν μια ανθρωπιστική κρίση. Το ελληνικό δημόσιο χρέος μπορεί, σήμερα, να θεωρηθεί απολύτως δυσβάσταχτο.
Το Κεφάλαιο 6, Επιπτώσεις των «προγραμμάτων διάσωσης» στα ανθρώπινα δικαιώματα, καταλήγει ότι τα μέτρα που εφαρμόστηκαν, ως μέρος των «προγραμμάτων διάσωσης», επηρέασαν άμεσα τις συνθήκες ζωής των ανθρώπων και οδήγησαν σε παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα οποία η Ελλάδα και οι εταίροι της έχουν την υποχρέωση να σέβονται, να προστατεύουν και να προωθούν σύμφωνα με το εγχώριο, το ευρωπαϊκό και το διεθνές δίκαιο. Οι δραστικές προσαρμογές που επιβλήθηκαν στην ελληνική οικονομία και κοινωνία ως σύνολο, επέφεραν τη βίαιη επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου και είναι ασύμβατες με την κοινωνική δικαιοσύνη, την κοινωνική συνοχή, τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Στο Κεφάλαιο 7, Νομικά θέματα που πλαισιώνουν τo Μνημόνιο Κατανόησης (MoU: Memorandum of Understanding) και τις Δανειακές Συμβάσεις, υποστηρίζεται ότι οι υποχρεώσεις που συνδέονται με την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων παραβιάστηκαν από την Ελλάδα και τους πιστωτές της, δηλαδή, τα κράτη-μέλη της Ζώνης του Ευρώ, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που επέβαλαν τα συγκεκριμένα μέτρα στην Ελλάδα. Όλοι αυτοί οι φορείς απέτυχαν να αποδώσουν τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην εφαρμογή των πολιτικών τις οποίες οι ίδιοι επέβαλαν στην Ελλάδα. Επιπλέον, η ουσιαστική απογύμνωση της Ελλάδας από τα περισσότερα κυριαρχικά της δικαιώματα συνιστά άμεση παραβίαση του Ελληνικού Συντάγματος. Οι συμφωνίες περιέχουν καταχρηστικές ρήτρες οι οποίες στην ουσία αναγκάζουν την Ελλάδα να παραιτηθεί από σημαντικές πτυχές της κυριαρχίας της. Αυτό αποτυπώνεται στην επιλογή του αγγλικού δικαίου ως του δικαίου που διέπει τις συμφωνίες. Η υπαγωγή στο αγγλικό δίκαιο διευκόλυνε την πλαστογραφία του Ελληνικού Συντάγματος και των διεθνών υποχρεώσεων απέναντι στα ανθρώπινα δικαιώματα. Η σύγκρουση με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις εθιμικές υποχρεώσεις, οι πολλαπλές ενδείξεις κακής πίστης των συμβαλλόμενων μερών, μαζί με τον εξωφρενικό χαρακτήρα των συμφωνιών, καθιστούν τις συμφωνίες αυτές άκυρες.
Το Κεφάλαιο 8, Διερεύνηση του χρέους αναφορικά με τον αθέμιτο, απεχθή, παράνομο και μη βιώσιμο χαρακτήρα του, διερευνά το βαθμό ανταπόκρισης του ελληνικού δημόσιου χρέους στους ορισμούς του αθέμιτου, απεχθούς, παράνομου, και μη βιώσιμου χρέους που έχει υιοθετήσει η Επιτροπή.
Το Κεφάλαιο 8 καταλήγει ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι μη βιώσιμο, γιατί η Ελλάδα αδυνατεί από τον Ιούνιο του 2015 να το εξυπηρετήσει, χωρίς να βλάπτει σοβαρά την ικανότητά της να ανταποκριθεί στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις της απέναντι στα ανθρώπινα δικαιώματα. Επιπλέον, η έκθεση παρουσιάζει στοιχεία για κάθε έναν από τους δανειστές χωριστά, που καταδεικνύουν τον παράνομο, αθέμιτο και απεχθή χαρακτήρα του χρέους.
Το χρέος προς το ΔΝΤ πρέπει να θεωρηθεί παράνομο γιατί η σύναψή του παραβιάζει το ίδιο το καταστατικό του ΔΝΤ, ενώ οι όροι του παραβιάζουν το Ελληνικό Σύνταγμα, το διεθνές εθιμικό δίκαιο και τις συνθήκες που έχουν υπογραφεί από την Ελλάδα. Επίσης, είναι αθέμιτο, γιατί στους όρους του περιλαμβάνονται οδηγίες για την άσκηση πολιτικής οι οποίες συνιστούν παράβαση των υποχρεώσεων της χώρας απέναντι στα ανθρώπινα δικαιώματα. Τέλος, είναι απεχθές γιατί το ΔΝΤ γνώριζε ότι τα επιβεβλημένα μέτρα ήταν αντιδημοκρατικά, αναποτελεσματικά, και θα οδηγούσαν σε σοβαρές παραβιάσεις των κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων.
Ο Ερίκ Τουσέν παρουσιάζει ένα έγγραφο του ΔΝΤ που αποδεικνύει ότι το ταμείο γνώριζε ότι τα μέτρα του θα οδηγούσαν σε αύξηση του ελληνικού χρέους.
Τα χρέη προς την ΕΚΤ πρέπει να θεωρηθούν παράνομα γιατί η ΕΚΤ υπερέβη τις αρμοδιότητές της επιβάλλοντας την εφαρμογή προγραμμάτων μακροοικονομικής προσαρμογής (π.χ., την απορρύθμιση της αγοράς εργασίας) μέσω της συμμετοχής της στην Τρόικα. Τα χρέη προς την ΕΚΤ είναι και αθέμιτα και απεχθή, γιατί ο κύριος λόγος ύπαρξης του SMP (Πρόγραμμα Ασφάλειας των Αγορών) ήταν η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, δηλαδή, η απαλλαγή των μεγαλύτερων ευρωπαϊκών και ελληνικών ιδιωτικών τραπεζών από τα ελληνικά κρατικά ομόλογα που είχαν στην κατοχή τους.
Ο EFSF δεσμεύει την Ελλάδα να συνάπτει μη ταμειακά δάνεια τα οποία πρέπει να θεωρηθούν παράνομα γιατί παραβιάζουν το Άρθρο 122 (2) της Συνθήκης περί Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (TFEU), ενώ, επιπλέον, παραβιάζουν ποικίλα κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα και πολιτικές ελευθερίες. Επιπλέον, το Πλαίσιο Συμφωνίας με τον EFSF του 2010 και η Συμφωνία Χρηματοπιστωτικής Βοήθειας του 2012 περιλαμβάνουν πολλές καταχρηστικές ρήτρες που αποκαλύπτουν σαφή παραπτώματα του δανειστή. Η δράση του EFSF αντίκειται στις δημοκρατικές αρχές, γεγονός που καθιστά τα συγκεκριμένα χρέη αθέμιτα και απεχθή.
Τα διμερή δάνεια πρέπει να θεωρηθούν παράνομα γιατί παραβιάζουν τη διαδικασία που προβλέπεται από το Ελληνικό Σύνταγμα. Τα δάνεια ενέχουν σαφή παραπτώματα των δανειστών και περιέχουν όρους που αντιβαίνουν στο εθνικό δίκαιο και την εθνική πολιτική. Και το ευρωπαϊκό και το διεθνές δίκαιο παραβιάστηκαν, με στόχο την παράβλεψη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο σχεδιασμό των μακροοικονομικών προγραμμάτων. Τα διμερή δάνεια είναι και αθέμιτα, γιατί δεν χρησιμοποιήθηκαν προς όφελος του πληθυσμού, παρά μόνο για τη διάσωση των ιδιωτών πιστωτών της Ελλάδας. Τέλος, τα διμερή δάνεια είναι απεχθή γιατί τα κράτη-πιστωτές και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή γνώριζαν για τις ενδεχόμενες παραβιάσεις, αλλά και το 2010 και το 2012 απέφυγαν να αποτιμήσουν τις επιπτώσεις των μέτρων μακροοικονομικής προσαρμογής και δημοσιονομικής σταθερότητας -που αποτελούσαν τους όρους των δανείων- στα ανθρώπινα δικαιώματα.
Το χρέος προς τους ιδιώτες πιστωτές πρέπει να θεωρηθεί παράνομο γιατί οι ιδιωτικές τράπεζες λειτουργούσαν ανεύθυνα πριν από τη συγκρότηση της Τρόικας, αποφεύγοντας να επιδείξουν την οφειλόμενη προσοχή, ενώ ορισμένοι ιδιώτες πιστωτές, όπως κάποια αμοιβαία κεφάλαια υψηλού κινδύνου (hedge funds), έδρασαν επίσης με κακή πίστη. Μέρος των χρεών προς ιδιωτικές τράπεζες και hedge funds είναι αθέμιτο για τον ίδιο λόγο που είναι και παράνομο. Επιπλέον, οι ελληνικές τράπεζες ανακεφαλαιώνονταν παράνομα με χρήματα των φορολογουμένων. Τα χρέη προς τις ιδιωτικές τράπεζες και τα hedge funds είναι απεχθή, γιατί οι μεγαλύτεροι ιδιώτες πιστωτές γνώριζαν ότι τα χρέη αυτά δεν συνάπτονταν προς όφελος του πληθυσμού, αλλά για το προσωπικό τους κέρδος.
Η έκθεση ολοκληρώνεται με ορισμένες πρακτικές σκέψεις.
.
Το Κεφάλαιο 9, Νομικά ερείσματα για την άρνηση εκτέλεσης και την ακύρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, παρουσιάζει τις δυνατότητες ακύρωσης του χρέους και, ειδικότερα, τους όρους σύμφωνα με τους οποίους ένα κυρίαρχο κράτος μπορεί να ασκήσει το δικαίωμά του στη μονομερή άρνηση εκτέλεσης ή ακύρωση του χρέους στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου.
Πολλά νομικά επιχειρήματα επιτρέπουν σε ένα κράτος να προβεί στη μονομερή άρνηση του παράνομου, απεχθούς και αθέμιτου χρέους του. Στην περίπτωση της Ελλάδας, μια τέτοια μονομερής ενέργεια μπορεί να στηριχθεί στα ακόλουθα επιχειρήματα: στην κακή πίστη των πιστωτών που ώθησαν την Ελλάδα να παραβιάσει το εθνικό δίκαιο και τις διεθνείς υποχρεώσεις της σε σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα, στην υπεροχή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έναντι συμφωνιών όπως εκείνες που υπέγραψαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις με δανειστές ή με την Τρόικα, στον εξαναγκασμό, στους άδικους όρους που παραβιάζουν κατάφωρα την ελληνική κυριαρχία και το Σύνταγμα και, τέλος, στο αναγνωρισμένο από το διεθνές δίκαιο δικαίωμα ενός κράτους να λαμβάνει αντισταθμιστικά μέτρα ενάντια στις παρανομίες των δανειστών του όταν αυτές βλάπτουν σκόπιμα την κυριαρχία του επί των δημοσιονομικών μεγεθών, το υποχρεώνουν να αποδεχθεί ένα παράνομο και αθέμιτο χρέος, να παραβιάσει τον οικονομικό του αυτοπροσδιορισμό και τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.
Όσον αφορά το μη βιώσιμο χρέος, κάθε κράτος νομιμοποιείται, σε εξαιρετικές περιπτώσεις, να επικαλείται την ανάγκη να διαφυλάξει τα θεμελιώδη συμφέροντα του, όταν αυτά απειλούνται από κάποιο πολύ σοβαρό επικείμενο κίνδυνο. Σε αυτή την περίπτωση, το κράτος μπορεί να εξαιρεθεί από την τήρηση των διεθνών υποχρεώσεών του που αυξάνουν τον κίνδυνο, όπως στην περίπτωση εκκρεμών δανειακών συμβολαίων. Τέλος, τα κράτη έχουν το δικαίωμα να κηρύσσουν μονομερή πτώχευση όταν η εξυπηρέτηση του χρέους τους δεν είναι βιώσιμη. Σε αυτή την περίπτωση δεν προσφεύγουν σε παράνομη ενέργεια και, επομένως, δεν φέρουν ευθύνη.
Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια υπερτερεί των παράνομων, αθέμιτων, απεχθών και μη βιώσιμων χρεών
Έχοντας ολοκληρώσει την προκαταρκτική έρευνα, η Επιτροπή πιστεύει ότι η Ελλάδα ήταν και είναι θύμα μιας επίθεσης η οποία σχεδιάστηκε και οργανώθηκε από το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Αυτή η βίαιη, παράνομη και ανήθικη αποστολή είχε ως αποκλειστικό στόχο τη μετακύληση του ιδιωτικού χρέους στον δημόσιο τομέα.
Θέτοντας αυτή την προκαταρκτική έκθεση στη διάθεση των ελληνικών αρχών και του ελληνικού λαού, η Επιτροπή θεωρεί ότι ολοκλήρωσε το πρώτο μέρος της αποστολής της όπως προσδιορίστηκε από την απόφαση της Προέδρου της Βουλής στις 4 Απριλίου 2015. Η Επιτροπή ελπίζει ότι η έκθεση θα αποτελέσει ένα χρήσιμο εργαλείο για όσους επιθυμούν να ξεφύγουν από την καταστροφική λογική της λιτότητας και να ξεσηκωθούν για να υπερασπιστούν όλα όσα κινδυνεύουν σήμερα: τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία, την αξιοπρέπεια των ανθρώπων και το μέλλον των επερχόμενων γενεών.
Ως απάντηση σε αυτούς που του επιβάλλουν άδικα μέτρα, ο ελληνικός λαός θα μπορούσε να επικαλεστεί τον τρόπο με τον οποίο ο Θουκυδίδης περιέγραψε το αθηναϊκό πολίτευμα: «Κι έχει τούτο το πολίτευμα το όνομα δημοκρατία, γιατί δεν διοικούν οι λίγοι, αλλά οι πολλοί κι είναι όλοι οι πολίτες ίσοι μπροστά στους νόμους» (Επιτάφιος του Περικλή, από την Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου, του Θουκυδίδη).
Πηγή: www.hellenicparliament.gr
Find the whole (preliminary) report here.