Αρχικά, στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης την περίοδο της μετάβασης από τον υπαρκτό σοσιαλισμό στον καπιταλισμό, η πλειονότητα του πληθυσμού παρέμεινε πολιτικά ανενεργή. Οι άνθρωποι καρτερικά περίμεναν την οικοδόμηση ενός κράτους πρόνοιας σουηδικού τύπου. Αλλά μετά από 20 χρόνια και παράλληλα με το κλείσιμο των εργοστασίων, την εξαφάνιση της αποδοτικής γεωργίας, το τέλος της πλήρους απασχόλησης και της ατομικής ασφάλειας και, πάνω από όλα, την επανεμφάνιση της ενδημικής φτώχειας, η περίοδος χάριτος τελείωσε.
Πολλές διαδηλώσεις έχουν γίνει στην Ουγγαρία αυτή την περίοδο, βαθειά επηρεασμένες από τα ΜΜΕ. Όμως, δεν υπάρχει κάτι που να τις συνδέει μεταξύ τους: Στις 2 Ιανουαρίου, για παράδειγμα, έγινε μια διαδήλωση 100.000 ατόμων εναντίον της κυβέρνησης, ενώ στις 21 Ιανουαρίου έγινε μια αντιδιαδήλωση υπέρ της κυβέρνησης με την ίδια συμμετοχή. Η ανησυχία που συμμερίζονται τα δύο στρατόπεδα αφορά καταρχήν τις συνθήκες ζωής. Τα κύρια συνθήματα ήταν: «Προστατέψτε το δημοκρατικό σύστημα» από το ένα στρατόπεδο και «Να σταματήσει η αποικιοκρατία της ΕΕ» από το άλλο.
Τα αντιδημοκρατικά μέτρα που ελήφθησαν ενάντια στην ελευθερία του τύπου, στην αμεροληψία της δικαστικής εξουσίας, στα εργατικά συνδικάτα και στην εργατική νομοθεσία δείχνουν ξεκάθαρα ότι η κυβέρνηση ξέρει ότι αδυνατεί να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης για την πλειονότητα των πολιτών και έτσι ετοιμάζεται να καταστείλει κάθε δυσαρέσκεια και κάθε λαϊκό αίτημα, όταν έρθει η ώρα. Το τωρινό και μελλοντικό ζήτημα για την Αριστερά είναι να εξηγήσει με αποτελεσματικό τρόπο ότι η αντίθεση στο ξένο κεφαλαίο δεν αρκεί, ότι οι εθνικιστικές εκτονώσεις δεν μας προσφέρουν τίποτα και ότι το εθνικό κεφάλαιο είναι εξίσου επιβλαβές με το ξένο. Η Ουγγαρία είναι μια πρώην σοσιαλιστική χώρα στην οποία ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού αφελώς παρασύρθηκε από την αναταραχή που σάρωσε την περιοχή μας. Είκοσι χρόνια πριν, αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν αρκετά ώριμοι για να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους από την πλημμύρα των συμφερόντων και από τις μεγάλες, διψασμένες για κέρδος, μεγάλες εταιρίες. Μολονότι η έννοια της πολιτικής στην Ουγγαρία είναι συγκεχυμένη, στην σημερινή κρίση υπάρχουν σαφή σημάδια ελπίδας μιας νέας εγρήγορσης, με την ενεργό συμμετοχή ενός μεγαλύτερου αριθμού ανθρώπων.