Για τη σιωπή της Αριστεράς και τα κίνητρα -της εξωτερικής πολιτικής της Ευρώπης- που κρύβονται πίσω από την αναθεώρηση της ιστορίας, την οποία ψήφισε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Διαβάστε το σχόλιο της Λουτσιάνα Καστελίνα.
Ομολογώ ότι την Παρασκευή το βράδι, ενώ περίμενα τον Τσίπρα για την εκδήλωση της οργάνωσης Articolo 1, όταν ένας σύντροφος μου έδειξε στο διαδίκτυο ένα απόσπασμα του ψηφίσματος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την ιστορική μνήμη, εγώ τον διέψευσα: «Δεν το βλέπεις ότι πρόκειται για fake news;» του είπα και αμέσως διερωτήθηκα: «μα ποιος διαδίδει αυτές τις ψεύτικες ειδήσεις;». Το κείμενο ήταν τόσο εξοργιστικό, που σκέφτηκα ότι είχε συνταχθεί από τη νεοφασιστική Casa Pound.
Και μόνο την επομένη συνειδητοποίησα ότι είχε γίνει κάτι που ποτέ μου δεν είχα φανταστεί, ότι μόνο οι 66 από τους 748 βουλευτές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου θα καταψήφιζαν την πιο πάνω απόφαση, την τόσο απίστευτα ντροπιαστική, όχι μόνο γιατί αποτελεί μια κατάπτυστη παραποίηση της ιστορίας, αλλά και γιατί -μέσα από το τσουβάλιασμα των ιστορικών στοιχείων- θέτει σε αμφισβήτηση το κύρος του ίδιου του κοινοβουλευτικού θεσμού, ενός θεσμού που, παρεμπιπτόντως, μέχρι πριν από λίγα χρόνια θεωρούσε τον Αλτιέρο Σπινέλι «ανεξάρτητο αριστερό» βουλευτή, παρότι είχε εκλεγεί με το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα.
Είναι άξια προσοχής η αποφασιστική και σημαίνουσα «συμβολή» του Προέδρου Σασόλι, μέσω της περίφημης παραδοχής του ότι: «Στην Πράγα μπήκαν οπλισμένα τανκς!». Για να μην αναφερθώ στη ζημιά που η απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου θα προκαλέσει στην υστεροφημία της Ευρωομάδας των πρώην κομμουνιστών και σοσιαλιστών, που είναι φορείς της συγκεκριμένης ιστορικής μνήμης. [Αλίμονο, ανάμεσά τους είναι και ο Τζουλιάνο Πιζάπια, επί μακρόν βουλευτής του κόμματος που ονομαζόταν Κομμουνιστική Επανίδρυση (Rifondazione Comunista), ο οποίος στιγμάτισε το όνομά του με την υπογραφή του ψηφίσματος].
Αλλά για μένα, η έκπληξη δεν τελείωνε εκεί. Ο Γάλλος φιλόσοφος Ετιέν Μπαλιμπάρ, όταν του ζητήθηκε να πει κάτι σχετικά με το ψήφισμα, απάντησε, από τη Νέα Υόρκη (όπου ζει εδώ και κάποιον καιρό γιατί διδάσκει): «Δεν ξέρω τίποτα για αυτήν την ιστορία. Στον αμερικανικό Τύπο δεν αναφέρεται τίποτα, ούτε καν στον γαλλικό, τον οποίο εξακολουθώ να διαβάζω». Επιβεβαίωσα όσα είπε ο Μπαλιμπάρ, καλώντας στο Παρίσι τον κύριο ανταποκριτή μας στη Γαλλία, Αλεξάντρ Μπιλού. Ο Αλεξάντρ έμεινε εμβρόντητος, δεν είχε ακούσει τίποτα για την παραπάνω απόφαση. Με ξαναπήρε μετά από λίγο, για να μου πει ότι καμιά εφημερίδα (απολύτως καμιά), ούτε καν η Humanité [1], δεν είχε αναφερθεί στη συγκεκριμένη ψηφοφορία του Ευρωκοινοβουλίου. Με μόνη εξαίρεση τον εξαιρετικό ιστότοπο Mediapart, που δημοσίευσε μια επιστολή επί του συγκεκριμένου θέματος, του Σαρλ Αϊνμπέργκ, Ελβετού επιμελητή στη Γενεύη. Πάλι καλά! Στη συνέχεια, θυμήθηκα ότι στις τελευταίες Ευρωεκλογές δεν εκλέχθηκε ούτε ένας βουλευτής από το ΚΚΓ, ούτε καν από το Σοσιαλιστικό Κόμμα Γαλλίας. (Παρόλα αυτά, γιατί ο κόσμος δεν συνειδητοποιεί πόσο επικίνδυνη είναι μια απόφαση που συνέταξαν οι χειρότερες Ευρωομάδες της Δεξιάς, για τη συλλογική μας μνήμη; Και πώς ο Ραφαέλ Γκλυξμάν, γιος του διάσημου Γάλλου φιλοσόφου Αντρέ Γκλυξμάν, ο οποίος είναι επικεφαλής μιας απροσδιόριστης πολιτικής ομάδας σοσιαλιστικής προέλευσης, αιτιολογεί τη θετική του ψήφο;) Ακόμη και ο γερμανικός Τύπος, που συνήθως ασχολείται με ζητήματα ιστορικής μνήμης, σιώπησε, τόσο ο δεξιός, όσο και ο αριστερός.
Η θετική ψήφος των Πράσινων με εξέπληξε λιγότερο, γιατί ο παραδοσιακός αντικομουνισμός τους δεν επιτρέπει την ύπαρξη αμφιβολιών.
Στην Ιταλία, εκτός -φυσικά- από το κομμουνιστικό Il Manifesto (ευτυχώς που η παραπάνω απόφαση δεν έχει νομική βαρύτητα, ειδάλλως το Manifesto θα μπορούσε να απαγορευθεί, ως κομμουνιστική εφημερίδα), το γεγονός σχολίασε και η κεντροαριστερή La Repubblica. Όσο για τις άλλες, δε δημοσίευσαν σχεδόν τίποτα, εκτός βέβαια, από τις κραυγές χαράς της Δεξιάς.
Δεν πρόκειται να κάνω ιστορική ανάλυση του συγκεκριμένου ψηφίσματος: το έκαναν ιστορικοί, με μεγαλύτερη επιστημονική επάρκεια από εμένα. Και θα γράψουν και άλλοι στο μέλλον. Το μόνο που θέλω να πω είναι πως η αντίδρασή μας, όσων από εμάς αιφνιδιαστήκαμε και εξοργιστήκαμε, δεν μπορεί, δεν πρέπει να σταματήσει εδώ. Δεν γίνεται μόνο να απορούμε με το τι έγινε. Πρέπει να στηλιτεύσουμε αυτούς που το έκαναν και να αντιδράσουμε δραστικά, άμεσα και προς κάθε κατεύθυνση. Διαφορετικά, θα καταλήξουμε να αναρωτιόμαστε γιατί αυτό που συνέβη δεν είχε καμιά, μα καμιά σημασία για τους πολλούς.
Το σοκ της αποκάλυψης μας έχει αφήσει άφωνους. Τι έπεται λοιπόν; Κατ’ αρχάς, είναι καλό που οι βουλευτές Μασιμιλιάνο Σμερίλιο και Πιερφραντσέσκο Ματζορίνο δεν ακολούθησαν την κομματική γραμμή της ομάδας του Δημοκρατικού Κόμματος και αρνήθηκαν να υπερψηφίσουν, αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό. Σε συνεργασία με την Εθνική Ένωση Ιταλών Ανταρτών (Associazione Nazionale Partigiani d’ Italia: ANPI), με τον Λούκα Παστορίνο και τον Φραντσέσκο Λαφόρτζια από τους Liberi e Uguali, με τον Νικόλα Φρατογιάννι από την Ιταλική Αριστερά -οι οποίοι αντέδρασαν άμεσα εδώ στην Ιταλία και, ως βουλευτές της Κάτω Βουλής, μπορούν να αναλάβουν πρωτοβουλίες- και, πάνω απ’ όλα, με όλους όσους έχουν εξοργιστεί, πρέπει να κάνουμε κάτι, να ανοίξουμε τον διάλογο. Και κυρίως, στο εσωτερικό του Δημοκρατικού Κόμματος. Η ιστορική μνήμη δεν επαφίεται μόνο τους ειδικευμένους ιστορικούς. Αποτελεί θεμελιώδες μέρος του παρόντος μας.
Επιπλέον, αυτή η αθλιότητα της απροκάλυπτης αποκήρυξης του κομμουνισμού, υπαγορεύεται άμεσα και συγκαλυμμένα από την πολιτική απόφαση να ενισχυθούν οι οικονομικές ποινές κατά της Ρωσίας, και να εφαρμοστούν οι πιο ανεύθυνες πολιτικές που γνώρισε η Ευρώπη στην «μετά την πτώση του Τείχους εποχή». Η οποία Ευρώπη, αντί να αξιοποιήσει την ευκαιρία -όπως, μάταια, ζητούσε ο Γκορμπατσόφ- και να χαράξει τον δρόμο της ευρωπαϊκής αυτονομίας από τα δυο μεγάλα στρατιωτικά μπλοκ, εντάσσοντας τη Ρωσία σε ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα (για το κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι), διάλεξε εκείνον της επέκτασης του ΝΑΤΟ προς την Ανατολή, σε τέτοιο βαθμό, ώστε να εγκαταστήσει τους πυραύλους του κάτω από τη μύτη της Μόσχας. Αν ο Πούτιν, τον οποίο δεν συμπαθεί κανένας δημοκρατικός άνθρωπος, έχει ενισχύσει την εξουσία του στη χώρα (και είναι πολύ πιο λαοφιλής από ό,τι τα δυτικά ΜΜΕ θέλουν να πιστεύουμε) είναι γιατί μπορεί να παίζει με τον σοβινισμό που υποδαυλίζει ο νατοϊκός κλοιός. Πώς νομίζετε ότι θα αντιδράσει η Μόσχα, τώρα που η ΕΕ αποφάσισε ότι τα 22 εκατομμύρια Ρωσίδων και Ρώσων πολιτών που έχασαν τη ζωή τους για να ηττηθεί ο ναζισμός, είναι εχθροί μας;
Πρώτη δημοσίευση στο Il Manifesto, της 24ης Σεπτεμβρίου 2019 (πλήρης μορφή)
————–
Σημειώσεις
[1] Στις 26 Σεπτεμβρίου, η εφημερίδα L‘Humanité αφιέρωσε το άρθρο σύνταξής της στο θέμα του ψηφίσματος.